Wat is de overeenkomst tussen Julian Assange van WikiLeaks en Rutger Castricum van Pownews? Beiden zijn in het ooglopende provocateurs. Assange gaat het gevecht aan met wereldleiders en loopt daarbij grote persoonlijke risico’s. De geschiedenis zal uitwijzen of hij de wereldvrede in gevaar bracht of heeft bijgedragen aan het ontstaan van een nieuwe politieke mores. Dapperheid kan hem niet ontzegd worden: zijn leven staat op het spel en hij levert intelligent weerwerk. Rutger is ook een journalistiek provocateur, maar daarmee houdt de vergelijking op. Deze week was de Powned-ster op bezoek bij een argeloos Veluws echtpaar als journalist van “Man bijt christenhond”. Dat lieve echtpaar had helemaal niets door en liet zich de ene belediging na de andere welgevallen. Het was een ongelijke strijd tussen een arrogante over het paard getilde randstedelijke kwast en een lief bejaard stel. Zelfs toen Castricum de volgende dag zijn bedrog onthulde kreeg hij nog steeds geen trap onder zijn verwende kont “Ik heb niks te verbergen”, zei de man en ik geloofde hem op zijn woord.
Rutger Castricum overspeelt zijn hand
Rutger weet op wie hij zijn pijlen richt: simpele zielen die geen verweer hebben en politici die niet echt het gevecht met hem willen aangaan, omdat ze zijn publiciteit goed kunnen gebruiken. Vooral Hero Brinkman van de PVV verdient een compliment voor de wijze waarop hij het potentieel gevaarlijke wapen “Pownews” de afgelopen weken onschadelijk heeft weten te maken. En daarmee is Powned, eerder dan ik verwacht had, deel geworden van de Haagse coterie. Mijn waardering voor de journalistieke vrijzinnigheid van Pownews begint hand over hand af te nemen, omdat de club zich zelf aan geen enkel risico bloot stelt.
Strategie nu al verdampt
Toen Dominique Weesie twee jaar geleden tijdens het Broadcast-congres de filosofie achter Powned toelichtte, had ik er hoge verwachtingen van. Want die met de mond beleden strategie vertoonde veel overeenkomst met dat wat Julian Assange van WikiLeaks nu in de praktijk brengt. Powned zou nieuws gaan maken met sterke inbreng van burgers. Die zitten op alle mogelijke plekken, beschikken over waardevolle informatie en met behulp van die informatie zou Powned de journalistiek een nieuw gezicht geven, zo beloofde Dominique. Ik geloof(de) hem op zijn woord en was nieuwsgierig naar de resultaten. “Als we het niet waarmaken, zullen we ermee ophouden”, voegde Weesie toe.
Tijd om echte ballen te tonen
Eerlijk is eerlijk: Pownews heeft zich de afgelopen weken op de Haagse rode loper goed geweerd en een aantal keren nieuws gemaakt daar waar de reguliere media het lieten afweten. Maar de manier waarop dat Veluwse echtpaar de afgelopen week werd gepakt zie ik als een absoluut dieptepunt: de tijger die het van de muis wint. Pownews blijft net iets te lang in zijn gemakzuchtige puberale fase hangen. Het wordt tijd om echte ballen te tonen en het pluche te verwisselen voor de woestijn. Als ik Dominique Weesie en Rutger Castricum was zou ik het portret van Julian Assange prominent boven mijn bureau hangen in de hoop, dat een fractie van zijn journalistieke dapperheid op mijn hoofd zou indalen. Goede (burger) journalistiek schuurt. Niet alleen bij anderen, maar ook bij jouzelf.
Rutger vergelijkbaar met Assange? Nee!
Ik denk niet dat Rutger de illusie heeft om Julian Assange te willen zijn. Dus laat Rutger toch lekker. Daarentegen, als Ton een voorbeeld ziet in Julian (overigens niks op tegen, een goed voorbeeld), probeer dan zelf die man te evenaren in plaats van dit streven in Rutger’s schoenen te schuiven!
Rutger is een brulaapje
Ton Verlind heeft ongelijk als hij in Rutger een tijger ziet en in een oprecht echterpaar op leeftijd een muis. Het oudere echtpaar is de olifant, al veel meegemaakt, laat zich niet gekmaken, blijft oprecht en blijft zichzelf. Enorm respect voor dit soort mensen. Rutger daarentegen is het kleine brulaapje: schreeuwt tegen iedereen, stelt zich aan, loopt op en neer te springen schreeuwend om aandacht. Maar niemand neemt hem serieus, iedereen zit met smart te wachten tot hij volwassen wordt. Van Powned had ik niets anders verwacht: Een paar brulaapjes die eerst maar eens volwassen moeten worden voordat ze gaan opscheppen. Ze hebben te hoge verwachtingen geschapen maar het bij lange na nog niet waargemaakt. En als ze dat niet heel snel gaan doen, dan gaan ze ongeloofelijk door de mand vallen; dan blijven ze niets anders dan een stel brulaapjes, schreeuwend om aandacht, maar niemand meer die ze serieus neemt. En op den duur worden ze eigenlijk alleen maar heel erg vervelend.