Nederland is op weg naar iets, maar niemand weet waar naar toe. Zo zou je de verwarring kunnen beschrijven die alom in de samenleving voelbaar is. We worstelen niet alleen met de koers maar zien ook een verarming van het maatschappelijke debat. De bijdrage daaraan moet passen binnen strakke lijnen van het politiek gangbare. Wie daar buiten treedt plaatst zich buiten de groep en wordt gecanceld. En de angst daarvoor leidt weer tot zelfcensuur. Ziedaar de contouren van de meest recente uitzending van het streamingprogramma Niemandsland, waarin ik door presentator Nico Sloot werd uitgenodigd om de actuele staat van Nederland en de rol van de media te bespreken samen met Telegraafcommentator Wierd Duk. Beiden schreven we over dit onderwerp een boek, respectievelijk ‘Een schitterende slangenkuil’ en ‘Wierd Duk in Nederland’:
Uitzending als stream
Interessante analyse. De enorme berg aan informatie maakt het bijna onmogelijk voor doorsnee Nederlanders om te weten hoe te selecteren op relevantie en betrouwbaarheid.
Bij de media zijn de echte duiders van onderwerpen verdwenen.
Er wordt niet gediscussieerd op basis van onderzoeken maar op meningen.
Daarnaast worden onderwerpen ineen behandelt op basis van zowel politieke, wetenschappelijke als populistische kant. Vaak nog zeer tijdgebonden ook in de programmering.
Een boek van David Quammen ‘BUITEN ADEM’ ( de wetenschappelijke race om het coronavirus te verslaan ) waarbij de politieke situatie hierin buitenbeschouwing is gelaten, heeft me meer informatie gegeven dan drie jaar de media volgen.
Het levert nl. geen informatie voor het publiek als je aan een praattafel de vertegenwoordigers van tegengestelde meningen laat discussiëren.
Zowel gedegen onderzoek als echte duiders hiervan zijn van de televisie verdwenen.
Het heeft naast alle algoritmen, de deur open gezet naar wantrouwen, gebrek aan kennis en een onoverzichtelijke bulk aan een mix van politieke, populistische, wetenschappelijke, informatie overal.
Ik ben wel bang dat deze podcast, net als echte wetenschappers, te weinig luisteraars krijgt om een verandering te weeg te brengen.
Overigens vind ik het ook onbegrijpelijk dat politici niet ‘gedwongen’ kunnen worden om werkelijk rekenschap te geven over hun beleid. Dat daar beslissingen worden genomen in crisistijd die nadien betreurd kunnen worden is geen misdaad, maar het bewust misleiden is dat natuurlijk wel.
Persoonlijk ben ik blij met de podcasten, dank,
Lydia Schildwacht.