Het was halverwege de negentiger jaren toen ik -zonder dat te weten- mijn nieuwe toekomstige echtgenote ontmoette. Het was een droevige periode omdat mijn eerste liefde op jonge leeftijd was overleden. Letty heette de vrouw die later zo’n belangrijke rol in mijn leven zou gaan spelen. We werkten bij hetzelfde bedrijf en ze was me opgevallen vanwege haar vriendelijke vasthoudendheid. In de kamer naast die van mij hoorde ik haar communiceren met zakelijke relaties van de omroep waar we beiden voor werkten. Ze had een aanstekelijke strengheid, gecombineerd met een liefdevolle toegankelijkheid. Ze kreeg voor elkaar wat anderen niet lukte. Onze professionele samenwerking eindigde. Maar het was voor mij duidelijk dat ze niet verloren mocht gaan voor het bedrijf, waarvan ik op dat moment de leiding had.
Afscheid
‘Afscheidsfeestje?’, vroeg ik. Al had je maar twee dagen voor de omroep in kwestie gewerkt, je had altijd recht op een afscheidsfeestje. ‘Liever een borrel’, antwoordde ze. En zo stonden we op een middag, aan het eind van werktijd, met zijn tweeën aan de toog van het Hilversumse omroepcafé Het Tolhuis en spraken we voor het eerst over onze privélevens. Het klikte. Dát was niet de reden dat ze bij het bedrijf bleef maar wel een bijkomend voordeel: zo leerden we elkaar in de loop van de tijd beter kennen. Ze vertelde me over de moeilijke tijd die ze achter de rug had. Depressies, gerelateerd aan een ingewikkelde jeugd en de manier waarop ze de pijn had proberen weg te masseren: altijd on the move, feestjes, baantjes in de glamoureuze event-wereld, one-night stands, langer durende maar vaak problematische relaties. Het waren krampachtige pogingen om vaste grond onder voeten te krijgen. Ze had al zo’n zeventien jaar therapie.
(foto: Seventies: altijd on the move….)
‘Meneer Veltman’
En toen kwam ‘Meneer Veltman’ in haar leven, psychiater, de man waarvan ze achteraf zonder aarzeling zegt: ‘Hij was de eerste die me begreep’. Geen meeprater, deze ‘Meneer Veltman’, met zijn imposante statuur die de wereld vanuit zijn gecapitionneerde zetel in een statig Amsterdams pand met een bewonderenswaardige onbevangenheid bekeek. ‘Het leven is niet veel soeps’, vond hij. Je moest er zelf wat van zien te maken. ‘Alleen in de baarmoeder ben je honderd procent gelukkig’, was een andere oneliner. Zo had hij er tientallen: allemaal waarheden als een koe. Ze waren van een verbluffende nuchterheid. Dat de oplossing niet ergens anders ligt, maar bij jezelf. En dat relaties die in aanvang soms liefdevol en romantisch lijken, best wel vaak een vlucht uit de werkelijkheid zijn en daarom niet bestendig, zelfs grenzen aan een vorm van verslaving, ook wel codependentie genoemd of in gewoon Nederlands: een overlevingsstrategie.
Pijn
‘Die zinnetjes wilde ik in het begin absoluut niet horen!’, zegt ze nu, ‘Ze deden pijn en waren sowieso helemaal verkeerd. Ik zat de eerste twee jaar met mijn handen tegen mijn oren. Maar ja, op een gegeven moment zag ik dat het ook wel wat had’. Lang verhaal kort: ze kreeg haar leven drie jaar na de eerste ontmoeting met ‘Meneer Veltman’ weer op de rails en sloot daarmee een worsteling van in totaal ruim zeventien jaar met goed resultaat af. En net op dát moment belde de afdeling personeelszaken van mijn omroep haar omdat we op zoek waren naar een tijdelijke bezetting van het secretariaat. Ze wist instinctief; ‘Dit is de ommekeer’. Ze werd aangenomen. Toen we elkaar beter kenden en ik bij haar thuis op bezoek kwam zei ze; ‘Dit is het moment dat ik gebeld werd’. Ze wees op een plek in de gang van haar woning, een deel fris geverfd, halverwege hield het midden in een verfstreek op. Voor die nieuwe kans had ze alles letterlijk uit haar handen laten vallen. We konden natuurlijk niet weten dat die verfstreek voor ons beiden het begin van een nieuw leven zou zijn.
(foto 2022: Werry Crone)
Wat zou hij hiervan zeggen?
In 2000 trouwden we, het begin van een gelukkig leven. De geweldige ‘Meneer Veltman’ is inmiddels overleden, maar zijn geest leeft voort. ‘Wat zou Meneer Veltman hiervan zeggen’, is inmiddels een standaarduitdrukking hier in huis. Zijn zinnetjes zijn uitgewaaierd over ons hele leven en kennissenkring. Ze zijn life changing.
En nu zijn ze verzameld in een door Letty geschreven boek, getiteld ‘Het leven is niet veel soeps, en andere geruststellende zinnetjes van meneer Veltman’. Vanmiddag (7 oktober 2022) om 17.00 uur wordt het boek gepresenteerd en vanaf maandag is het te koop. Het is een bijbel, een eerbetoon aan deze prachtige man, een mooie, humoristische, bemoedigende leidraad voor het leven, voor iedereen die het soms of misschien best wel vaak niet ziet zitten, ingebed in een enerverend levensverhaal dat voor velen herkenbaar zal zijn. De onderliggende boodschap: er is hoop! Voor mannen én vrouwen. Een aanrader.
Ga voor meer informatie over het boek naar deze website.
TON VERLIND
Ik heb het boek eindelijk gelezen (mijn vrouw een half jaar geleden). Ik ben geen boekenlezer maar las het in 2 dagen uit. Wat een mooi boek! Een kwetsbaar en intiem verhaal met veel herkenning en bevestiging.
Grts. Jos Verbeek
Dank voor het compliment Jos, fijn om te horen. Ik zal het bericht aan de schrijfster overbrengen.
Ton, m.i. een sympathieke presentator ( door mij als kijkster van oudsher ‘gekend’). Ik lees nu ‘Het leven is niet veel soeps’ door Letty enige maanden geleden bij Max aan de kijker geïntroduceerd …. zeer het lezen waard. Dank voor het delen Letty. Het zal velen verder helpen! Veel geluk ook verder voor jullie samen.
Dank voor je vriendelijke woorden Hildy
Een geweldig fijn boek om te lezen! Eye opener!
Mooi liefdevol verhaal Ton. We gaan het boek bestellen!
Ton, wat een mooie en liefdevolle ode aan Letty. En inderdaad, haar boek is een aanrader.
Het lijkt mij een geweldig boek met herkenningspunten
Ga het zeker kopen en lezen
Wat mooi Ton!!!
prachtig ik ga eens naar het boek kijken
Mooi verhaal Ton, ik ga achter het boekje aan
Tom, heel bijzonder om je zo te uiten. Dat zouden meer mensen moeten durven te doen. Het zou de hele samenleving aantrekkelijker en menselijker maken. Dank daarvoor.