In de loop van maandagmiddag werd duidelijk, dat ik een gevoelige snaar had geraakt met mijn column over Remko van Westerloo. Zoiets blijkt uit sterk verhoogde activiteit op “Geen Stijl” en het snel in aantal toenemende verwensingen. Sommigen daarvan druppen door naar de reactiesite van mijn weblog. Ze hebben een hoog “u bent een randdebiel”-niveau Die reacties komen van exotische fantasieadressen zoals ga@tochwegman.nl. Ooit ben ik met zo’n reaguurder een serieuze discussie aangegaan. Bleek het een intelligente man te zijn, die zich vanuit het Nokia-hoofdkwartier namens deze telefoonfabrikant mengde in discussies op internetfora. Om niet teveel uit de toon te vallen nam hij de mentale kleur aan van de andere reflectanten, maar het bleek een soort alias te zijn. Ons contact verliep daarna zo bevredigend, dat ik werd uitgenodigd voor een bezoek aan de Nokia-fabriek, een invitatie waarvan ik tot nu toe geen gebruik heb gemaakt.
Madiwodovrijdag-show
Aan het eind van de middag belde de redactie van de Madimodovrijdagshow van Paul de Leeuw. Of ik mijn opmerkingen zou willen toelichten in het programma. Zou kunnen, als ik er een afspraak voor zou verzetten. Om 17.00 uur belde de redactie nogmaals. “U weet als geen ander hoe televisie werkt”, zei de vriendelijke en zeer to the point opererende redacteur. Of ik –scherp geformuleerd- Remko Van Westerloo mede-verantwoordelijk hield voor de gebeurtenissen in Alphen aan de Rijn? Nee, natuurlijk niet. Ik heb willen betogen, dat alle mensen met verantwoordelijke functies, dus ook Remko van Westerlo, zich moeten realiseren dat hun handelen maatschappelijke impact heeft en dat je daarvoor je ogen niet kunt sluiten, hetgeen Remko gezien zijn opmerkingen in het Algemeen Dagblad wel lijkt te doen. We zijn allemaal verantwoordelijk voor de samenleving die we creëren. Daarin vormt commerciële televisie geen uitzondering. Zo wil ik de discussie niet voeren, antwoordde ik. “Ik bel u om half zes terug”, zei de redacteur. “Let op”, besprak ik met mijn echtgenote, “dat gesprek gaat niet door”. Om vijf over half zes kreeg ik een mailtje van de redactie. Bij nader inzien toch voor een ander onderwerp gekozen. “Jammer”, meldde ik naar volle waarheid terug, “ik begon er net zin in te krijgen”. Maar als geen ander weet ik, dat spannende televisie het niet van de nuancering moet hebben.
Ik wil dit mijn kinderen juist wel voorschotelen
Een dertiger met kinderen mailde me: “ik wil dit mijn kinderen juist wèl voorschotelen (bedoeld is: ordi-tv), in de beschermde omgeving van het eigen huis, om er vervolgens samen duiding aan te geven. Deze uitwassen nu weghouden betekent, dat ze er later, wanneer er geen of veel minder bescherming mijnerzijds meer is, alsnog en totaal onvoorbereid mee geconfronteerd worden”. Het lijken me bevoorrechte kinderen. “Het is onterecht, dat je alleen de commerciële televisie hierop aanspreekt”, schrijft “Henk de Kleine” vanaf het emailadres dekleinelettertjes@me.com. “Bij de Publieke Omroep vinden we louter verheffende pareltjes als Spuiten & Slikken en de diarree die uit Paul de Leeuw stroomt”.
Oogst
Het werd zo toch nog een leerzame maandagmiddag. Het is niet zozeer een probleem, dat er programma’s zijn waarin de zelfkant van de samenleving wordt geëxploiteerd, maar het is –denk ik- vooral de optelsom van al die programma’s, waardoor zo’n treurig beeld ontstaat. Het is ongtwijfeld niet een resumé van het werkelijke leven, maar hoe moeten kinderen begrijpen dat het een uitvergrote realiteit is, alleen bedoeld om de kijkcijfers op te krikken? Per saldo geldt: je oogst wat je zaait.
al eerder ingediend
Het valt me van iemand als Ton Verlind tegen dat hij nog steeds meent dat de media een voorbeeldfunctie hebben. De media moeten mijns inziens laten zien hoe de wereld in elkaar zit en niet hoe hij in elkaar zou moeten zitten, want dat veronderstelt een moreel mandaat. De media en andere kunstvormen hebben juist vaak de funktie om onjuiste, algemeen aanvaarde morele gemeenplaatsen, ter discussie te stellen. Veel van onze huidige, gemeenschappelijke ideeen zijn ontstaan doordat kritische geesten de vroeger gangbare ideeen ter sprake hebben gebracht. Wanneer iets in de media iemand niet bevalt dan staat het hem vrij om er een reaktie op te geven. Stuur een ingezonden brief naar de krant. Of ga bij Pauw en Witteman zitten (zoals Ton deed en waardoor ik nu reageer). Ik pleit er erg voor dat de media en andere kunstvormen totaal moraal-vrij mogen handelen want anders krijg je zoiets als ‘christelijke kunst’ die eeuwenlang totaal niet (inhoudelijk) vernieuwend was. Overigens zou ik willen wijzen op ‘Man bijt hond’ van de NCRV waarin regelmatig zeer realistische mini-documentaires zitten die overduidelijk geen moralistische voorbeeldfunctie hebben. Kudo’s aan de NCRV, voor dit on-NCRV-achtig goede programma! Ik heb deze reaktie trouwens eerder ingestuurd, maar die is blijkbaar ‘zoekgeraakt’ of worden de reakties soms gecensureerd? Overigens ben ik het wel met Ton eens over honden in het algemeen. Ik ben zelf geen hondenpersoon en astma verbiedt me ook om huisdieren te houden maar ik heb al rond 1985 weleens met de hond van een oom gespeeld die zich overduidelijk verveelde en dat was heel leuk. Daarbij heb ik ook de principes van Martin Gauss (toen al?) gebruikt dat honden gefokt zijn om eeuwig onderpuberaal te blijven en dus dol zijn op leiding door een mens en uiteraard ook dol zijn op intellectuele uitdagingen zoals ‘haal die stok op’. Later die dag heb ik een lange wandeling met de hond gemaakt door de bossen en weilanden rond Putten maar op een bepaald moment rende de hond weg achter een konijn aan en was hij verdwenen. (Uiteraard houden wij honden niet aan een lijn.) Enfin, ik ben helemaal alleen teruggelopen naar het huis van Oom om te moeten toegeven dat ik zijn hond zoekgemaakt had in wat ik als ver-weg zag, maar volgens Oom was het geen probleem want hij wandelde ook vaak met de hond en dus kende de hond de omgeving veel beter dan ik (die er slechts tijdens vakanties kwam). Kortom, honden moeten niet onderschat worden… En wat spontane liefdesbetuigingen betreft: Dat is anders bij honden: Ze kussen niet maar likken. Zo mag je honden ook niet slaan, maar moet je dreigen ze in hun hals te bijten. Tsja de meeste mensen zullen nooit echte honden (of hondenkenners) worden… Groeten, Jaap
Ook de media moeten verantwoordelijkheid nemen
Dag Jaap, In de digitale cloud kwijtgeraakt, denk ik, maar inmiddels geplaatst. Er wordt op mijn weblog niet gecensureerd. Alleen scheldmails worden naar de prullenbak verplaatst. Het gaat er mij niet om dat media werken vanuit een moreel oordeel, maar dat ze verantwoordelijkheid nemen voor hun handelen. Althans, zo ben ik in de journalistiek opgevoed. Je houdt nauwkeurig in de gaten of het middel het doel dient en als er door media-uitingen ongewenste neveneffecten ontstaan moeten die in verhouding staan tot het belang van de zaak. Journalisten en zendermanagers hebben de verantwoordelijkheid om die balans in de gaten te houden. Het betekent dus -in mijn visie- dat een zendermanager niet schouderophalend voorbij kan gaan aan dat wat hij eventueel in het leven van mensen of in de samenleving in negatieve zin teweeg brengt. Op dit moment is het adagium: alles moet kunnen en de neveneffecten moeten we maar voor lief nemen. Vrijheid blijheid, ongeacht de consequenties. Daarmee ben ik het niet eens. Het leidt teveel tot het afschuiven van verantwoordelijkheid en wegkijken. Bij Het Hofnarretje in Amsterdam leidde dat gedrag tot het misbruik van 85 kinderen. Lees de bevindingen van de commissie, die er een onderzoek naar instelde. En als de mensen in de omgeving van Tristan van der V. wat minder hadden weggekeken en hun verantwoordelijkheid hadden genomen, had dat drama in Alphen misschien (je weet het nooit zeker) niet plaatsgevonden. Lees dit weekend de profielen die de Volkskrant en het Algemeen Dagblad publiceren. Dank overigens voor je reactie en je bijdrage aan de discussie.
Met vriendelijke groet,
Ton Verlind
Benieuwd
Beste Ton, Gisteren bij Bol besteld. Wij zijn verliefd op onze Sara. Ik ben erg benieuwd naar je boek. Groeten,
betere samenleving
De programma’s op de buis zijn een afspiegeling van onze huidige samenleving. Een samenleving waarop we niet trots behoeven te zijn. Mijn conclusie is dat we kennelijk met z´n allen de weg kwijt zijn. In onze maatschappij speelt m.i. geld een te belangrijke rol. Iemand met een goedbetaalde baan en/of veel geld staat hoog in aanzien. Daardoor is het bezit van geld doel geworden i.p.v. middel. Jongelui, die niet aan de bak komen, of (nog) niet veel verdienen tellen niet mee en krijgen het gevoel buiten de samenleving te staan. Daarnaast heerst er normloosheid en ontbreekt er bij vrijwel iedereen het benodigde besef zelf ook verantwoordelijk te zijn voor een goed leefklimaat. De vraag is welk gedrag en welke grondhouding voor iedereen zou moeten gelden? De gangbare religies scheppen alleen maar verdeeldheid; dus is het wenselijk dat er algemene (leef-) regels komen, waaraan iedereen in de samenleving zich moet houden. Deze leefregels moeten op kleuter-, basis- en v.o.-scholen worden geleerd, zodat op termijn iedere inwoner ermee vertrouwd raakt. Zij zullen ook onderdeel uitmaken van de inburgerings-cursussen. Deze leefregels moeten de samenleving leefbaar houden en de criminaliteit terugdringen. Uiteraard zullen de media hun programmering ook daaraan aan moeten passen.
Complimenten
Beste Ton, Ik heb net de uitzending gekeken van Pauw en Witteman over mevrouw de Wit. Ik wil u graag complimenteren. Ik heb zelf een zwitserse witte herder, en ben kynologisch instructeur en ik ben erg blij dat er ook eens iemand op tv zegt dat een hond mentale uitdaging nodig heeft maar ook durft te zeggen dat Cesar Millan soms (best wel vaak) een vrij harde aanpak heeft. U kreeg een aantal vragen wat betreft het consequent zijn en die heeft u erg goed beantwoord. Hopelijk zorgt de uitzending en het boek inderdaad voor vrolijkere honden, omdat mensen beseffen dat de hond meer nodig heeft dan een blokje om.
Opvoeden
Jammer dat de aanleiding om je boek te schrijven en ook de inhoud van je boek gisteravond niet helemaal uit de verf kwamen. Het was ook lastig naast zo’n onderwerp van ‘Alphen aan de Rijn’. Duidelijk was in ieder geval dat Jeroen en Paul niet zo van het doen en laten van honden op de hoogte waren. Ook jammer dat de naam van die Amerikaanse ‘hondenfluisteraar’ weer moest vallen, zonder dat er de gelegenheid was om zijn werk van een kritische kanttekening te voorzien. Je hebt gelijk, niet alleen bij dit onderwerp, maar ook bij hetgeen je in je blog noemt, gaat het niet zozeer om de inhoud van het verhaal… als het publiek maar een paar hapklare brokken krijgt voorgeschoteld waardoor (inderdaad) de kijkcijfers opgekrikt worden. Ik mis node de kritische houding van een aantal tv-journalisten! Over de vergelijking tussen kinderen en honden moeten we het nog maar eens hebben! Ik heb het idee dat hier nog heel wat uit te leggen valt, zeker gezien de reacties van gisteravond.
Honden
Niet geremd door enige kennis van zaken, vertelde meneer Verlind gisteren bij Pauw en Witteman vol enthousiasme over de relatie met zijn hond. Prima op zich, alleen jammer dat hij onzin probeerde te verkopen als de waarheid. Vooral het stukje dat honden, andere honden buiten de ‘eigen’ roedel als vijandig zien, was tenenkrommend. Meneer Verlind heeft een herder en gaat er gemakshalve maar even vanuit dat elke karaktereigenschap voor dit ras ook voor alle andere rassen geldt. Een herder staat algemeen bekend als erg op zijn/haar baas gericht met weinig interesse voor andere honden. Als hondenliefhebber en bezitter, heb ik mij gisteren in een aantal minuten meer gestoord aan alle onzin van meneer Verlind, dan in uren zogenaamde ‘ordi-tv’ aan alle, volgens meneer, losgeslagen jongeren. Jammer.
eerlijkheid
De reacties nog eens doorlezend valt mij op dat mensen ook hier niet graag buiten hun straatje spreken. Altijd over anderen en nooit eens naar zichzelf kijken. Daarvoor zou een dosis christelijkheid dan weer wel nuttig zijn. Ik denk niet dat we het in de kunst moeten zoeken maar ‘we’, de maatschappij, gezinnen van nu, kinderen en hun ouders, zijn zo losgeslagen; er zijn geen principes meer, we hebben nauwelijks nog tradities. De tradities die we behouden hebben zijn degene waarbij we ons nog verder kunnen laten gaan zoals wat er van Koninginnedag geworden is. Nederland is een groot feestpein geworden waarbij we niet te veel na hoeven denken, niet méér moeite dan de afstandbediening bedienen en vooral niet naar ons zelf hoeven kijken. We wijzen naar een ander maar escalaties zoals in Alphen ad Rijn zijn wij allen schuldig aan. We kijken binnen onze kavelgrenzen wat waarheid is, bemoeien ons niet met anderen, maar vooral mogen anderen zich niet met ons bemoeien! Geven zo nu en dan aan een collecte om ons schuldgevoel af te kopen, gaan naar een stille tocht en leggen een bloemetje neer of steken een kaarsje aan: ‘En meer kun je toch niet doen?’ Dat is wat we zeggen: ‘meer kun je toch niet doen?’ En daar is het mis gegaan, door ons niet met andere mensen te bemoeien en door Pietje van de buurvrouw niet op z’n lazer te geven als hij met zijn fiets door je tuin ragt om maar een vb te geven waarbij sociale controle niet meer gewenst is. Probeer eens een kind te corrigeren wat niet van jou is, dan breekt de hel los. Ze klagen je aan of slaan je voor je kop, ‘wie denk je wel dat je bent?’ Een jongen als Tristan heeft misschien een geestesziekte, maar hoeveel mensen worden niet aan hun lot over gelaten? Hoeveel mensen zijn er niet eenzaam? En dan heb je een hoop tijd om na te denken. Alphen ad Rijn is wederom een signaal om te kijken naar ons zelf. Jezelf af vragen: ‘wat kan ik doen om mijn steentje bij te dragen’. En dat begint al bij een boek lezen ipv het flatscreen weer aan te zetten en te horen hoe je moet leven (commercials) en te kijken naar mensendrek.
Mevrouw de Wit;
Ook ik heb een hond (Border Collie) als zeer goede vriend. De schrijver Jon Katz heeft een aantal jaren geleden het boek “Een hondenjaar geschreven”, zeker een aanrader nadat ik uw verhaal bij P&W hoorde.
Nieuwsvoorziening Alphen was wel goed
Ben geen journalist, maar kan wel beoordelen (min of meer …….) Reactie: Helemaal eens met de reactie van Erik van der Geest. Klein voorbeeld: de uiterst efficiente website van de Gemeente Alphen aan den Rijn en de voortdurend beknopte, duidelijke berichtgeving over feiten. En ook de persconferenties waren er: snel, best vaak en met veel informatie. Ik heb uitermate veel respect voor de media-optredens van de mensen die daarvoor tijd vrij maakten (terwijl ze al druk genoeg zijn met hun opdrachten). Jammer dat u met een onbevredigd gevoel achterbleef na elke nieuwsuitzending …. uw verwachtingen waren vast oprecht. Maar als geen enkele nieuwsuitzending u kon bevredigen dan bent u misschien iets te kritisch geworden.
Oud dilemma
Het valt me van iemand als Ton Verlind tegen dat hij nog steeds meent dat de media een voorbeeldfunctie hebben. De media moeten mijns inziens laten zien hoe de wereld in elkaar zit en niet hoe hij in elkaar zou moeten zitten, want dat veronderstelt een moreel mandaat. De media en andere kunstvormen hebben juist vaak de funktie om onjuiste, algemeen aanvaarde morele gemeenplaatsen, ter discussie te stellen. Veel van onze huidige, gemeenschappelijke ideeen zijn ontstaan doordat kritische geesten de vroeger gangbare ideeen ter sprake hebben gebracht. Wanneer iets in de media iemand niet bevalt dan staat het hem vrij om er een reaktie op te geven. Stuur een ingezonden brief naar de krant. Of ga bij Pauw en Witteman zitten (zoals Ton deed en waardoor ik nu reageer). Ik pleit er erg voor dat de media en andere kunstvormen totaal moraal-vrij mogen handelen want anders krijg je zoiets als ‘christelijke kunst’ die eeuwenlang totaal niet (inhoudelijk) vernieuwend was. Overigens zou ik willen wijzen op ‘Man bijt hond’ van de NCRV waarin regelmatig zeer realistische mini-documentaires zitten die overduidelijk geen moralistische voorbeeldfunctie hebben. Kudo’s aan de NCRV, voor dit on-NCRV-achtig goede programma!
Roodkapje
‘maar hoe moeten kinderen begrijpen dat het een uitvergrote realiteit is’ Hoe deden ze dat vroeger met een verhaal als Roodkapje? Waarschijnlijk minder goed dan de huidige jeugd, aangezien de samenleving vroeger oneindig veel gewelddadiger was dan de huidige. Of droegen ze die zwaarden en bijlen vroeger alleen voor de sier?
P en W
Ik heb uw standpunt gevolgd op nederland 1 donderdag avond. Jammer dat meneer Pauw (hoe komt hij toch aan die naam?) u op bruuske wijze onderbrak, maar ach zijn toontje kennen we inmiddels. Vergeleken met ‘Pow nieuws’ is hij nog beleefd. Hopelijk volgen velen uw standpunt. Ik vind verloedering een erg ouderwets woord maar het past absoluut bij deze tijd en wat media, tv en internet met onze maatschappij doen. Zet ‘m op!